#lifehacker – Jak się nie dać ludziom z internetu

Kinga Ochendowska

2

Dodane: 7 lat temu

Jakiś czas temu zadałam pytanie w internecie. Na swoje usprawiedliwienie powiem, że dorosłych nie było w domu, a dwa koty i pies nie opanowały jeszcze sztuki wiązania rąk z tyłu na węzeł kapitański.

Ten artykuł pochodzi z archiwalnego iMagazine 3/2017

Kiedyś w internecie zadawało się pytania. Ku ogólnemu zdziwieniu, uzyskiwało się również konkretne odpowiedzi. Za dryf ogólny i wodolejstwo dostawało się po głowie. Taka kultura była tak dziwna, że odzywali się ci, którzy mieli coś do powiedzenia i może jakąś wiedzę na zadany temat. Od dłuższego czasu nie zadaję pytań szerokiej publiczności, ale raz na jakiś czas każdemu trafia się moment słabości. Mój przyszedł w środku nocy i, jak już wspomniałam, nie było obok nikogo, kto mógłby mnie powstrzymać. A szkoda.

Pomyślałam sobie, że w sumie ludzie zadają w internecie pytania, więc muszą to robić w nadziei na uzyskanie odpowiedzi. Wszyscy teraz są tacy światowi, znają się na każdym temacie, robią kariery i znają każdą możliwą szychę. Co sto głów, to nie jedna – pomyślałam. A raczej nie pomyślałam i zrobiłam. Moje ręce zrobiły. Na klawiaturze. I pożałowałam natychmiast.

Śpieszę wyjaśnić – od dłuższego czasu trwałam w martwym zawodowym punkcie. Mój czas, zarówno roboczy, jak i prywatny, był zajęty… pracą. Pracowałam, przychodziłam do domu, pracowałam trochę więcej, spałam, wstawałam i szłam do pracy. I tak całymi latami. Nie przekładało się to ani na rozwój osobisty, ani na fejm i sławę, ani na status finansowy. W pewnym momencie nawet poczucie obowiązku przestało usprawiedliwiać mój oryginalny styl życia. Postanowiłam więc to zmienić jak każdy rozsądny człowiek, który zdał sobie sprawę, że biega w kołowrotku jak zziajany chomik. Dawno już nie szukałam pracy, a rozglądając się wokół siebie, zauważyłam, że zawody i stanowiska jakieś takie dziwne i inne niż przed ostatnim zlodowaceniem, wypadałoby się więc zorientować w sytuacji, czyli zasięgnąć rady mądrych ludzi. Jakiegoś doradcy zawodowego czy innego specjalisty od tych dziwnych czasów. W swojej naiwności sądziłam, że taki doradca profesjonalny to patrzy na to, co masz – wykształcenie, umiejętności, potencjał, a potem, dzięki swojej szerokiej i rozległej wiedzy, wyciąga wnioski i kieruje Cię w odpowiednią stronę. W sumie to on wie, co się dzieje na rynku, jakie są możliwości i perspektywy.

Jak już wspomniałam, założyłam naiwnie, że gdzieś wśród moich znajomych znajdzie się kilkoro takich, co to wiedzą, do kogo iść z sytuacją trudną, chociaż nie beznadziejną. Skracając opowieść – zamiast konkretnych wskazówek, zalała mnie fala motywacyjnego bełkotu, dotyczącego podejmowania decyzji, wsłuchiwania się w siebie i niedziałania pod wpływem emocji. Serio? Założyłabym, że wszyscy, którzy mnie znają, wiedzą dokładnie, że nie działam pod wpływem emocji. Decyzję już podjęłam, teraz potrzebuję ją tylko zrealizować. A do realizacji potrzebuję konkretów, czyli mięsa. Nie baloników i puchatej waty cukrowej. Jedyną osobą, która odczytała pytanie ze zrozumieniem i udzieliła konkretnej odpowiedzi, była koleżanka moja, Madzia Witkiewicz, pisarka, która z założenia powinna bujać w obłokach, a nie chodzić po ziemi. Niestety w chwili, kiedy dotarła do mnie jej informacja, nie miałam już ochoty gadać z nikim i o niczym. Postanowiłam załatwić sprawę po swojemu, czyli jak zwykle – zgodnie z zasadą, że jak chcesz na kogoś liczyć, to licz na siebie. No to policzyłam.

I pozbyłam się – wszystkiego. I pracy, i działań pozalekcyjnych. I jeszcze miejsca zamieszkania. Bo jak rewolucja, to rewolucja. Nie można zrobić połowy rewolucji, więc trzeba spiąć pośladki, stanąć prosto i zrobić tak, żeby było dobrze.

A co na to ludzie?

Ludzie mają wbudowane określone mechanizmy. Najrzadziej spotykanym jest pozytywne wsparcie. Kiedy słyszą o Twojej sytuacji, to oczywiście jest im niezmiernie przykro, że przechodzisz trudny okres. Bo wypada uronić łezkę lub dwie. Jeśli zaś chodzi o praktyczne, pozytywne wsparcie – no cóż, czapkę na uszy i beret włóż, jak mawialiśmy w szkole podstawowej. Warto więc przygotować sobie zestaw odpowiedzi na najbardziej popularne pytania, z którymi możecie się spotkać.

1. I co Ty teraz będziesz robić?

Na początku mojego pobytu w UK poznałam kolegę, który miał na to świetną odpowiedź: „Żyć. Z jedzenia i picia najpewniej!”.

2. A co, jak Ci się nie uda?

Słońce nie wstanie rano, roztopią się lodowce, a głos z nieba każe zbudować Arkę i płynąć na wschód.

3. Boisz się, że nie znajdziesz pracy i wylądujesz pod mostem?

Mam dwie ręce, dwie nogi, dwoje oczu i głowę na karku. Wszystko zależy od tego, jakie masz oczekiwania. Ja nie mam żadnych, pracę więc znajdę zawsze.

4. A co, jak zmienisz wszystko na gorsze?

Jakby nigdy nie było gorzej, to nie wiadomo byłoby, kiedy jest lepiej. Zmiana jest zawsze na lepsze, w najgorszym przypadku nauczysz się, czego nie robić w przyszłości.

5. Nikogo tam nie znasz, kto Ci pomoże?

Tutaj znam sporo ludzi i jakoś nikt nie wyrywał się z pomocną dłonią. Różnica jest wyłącznie teoretyczna.

6. Mogę Ci jakoś pomóc? W zasadzie nie mogę pomóc, ale pytam, dla przyzwoitości.

Dla przyzwoitości – nie przeszkadzaj.

7. Mogę Ci jakoś pomóc? Tak naprawdę nie chcę Ci pomóc, najbardziej ucieszyłoby mnie, gdybyś wylądowała pod mostem, ale pytam, dla przyzwoitości.

Dla przyzwoitości – nie dzwoń do mnie więcej.

8. Mogę Ci jakoś pomóc? Opowiedziałbym Ci, jak wspaniale daję sobie radę i o wakacjach w Mozambiku, i o nowym samochodzie, i jeszcze o złotym słoniu na łańcuchu.

Jeśli zdecyduję się założyć gabinet terapeutyczny, będę Cię kasować za godzinę, która trwa 45 minut.

Zapewniam Was, że użyłam każdej z tych odpowiedzi, walczyłam z informacjami o ciężkich czasach, o tym, że pracy nie ma, że Brexit, że gradobicie i najlepiej siedzieć cichutko, jak mysz pod miotłą. Miotła jeszcze by się znalazła, ale myszy nie ma w domu. Jest koza, bardzo uparta. I właśnie dlatego piszę ten artykuł w przerwie pomiędzy pakowaniem pudełek, które naniosłam do domu z pobliskiego supermarketu. A kiedy Wy będziecie go czytali, będę bezrobotna i na walizkach. Takie kwiatki.

Niniejszym dziękuję dwóm hrabstwom – Oxfordshire i Warwickshire – za to, że były moim domem przez ostatnie 11 lat. I witam Dorset – jako nowy dom, inny świat i szeroki potencjał dla zmiany. Jak będzie, tak będzie, ale na pewno będzie ciekawie.

Polecam ten styl.

Kinga Ochendowska

NAMAS'CRAY  The crazy in me recognizes and honors the crazy in you. Jestem sztuczną inteligencją i makowym dinozaurem. Używałam sprzętu Apple zanim to stało się modne. Nie ufam ludziom, którzy nie lubią psów. Za to wierzę psom, które nie lubią ludzi.