MacBook – pierwsze wrażenia

Wojtek Pietrusiewicz

48

Dodane: 9 lat temu

Jak tylko się pojawił, to wiedziałem, że kiedyś będę go miał. Że kiedyś będzie mój. Niecały kilogram aluminium i szkła, a w środku płyta główna wielkości zbliżonej do tych z iUrządzeń. Mało mocy, powiecie? Chrzanić to! Niecały kilogram i nadal znakomite wykonanie!

Niecały kilogram!

Miałem MacBooka Air i świadomie wybrałem model 11″. Chciałem możliwie skrajnie małego laptopa, ponieważ dla mnie największą przeszkodą w zabieraniu komputera ze sobą zawsze była jego waga i rozmiar. Nowy MacBook jest jeszcze mniejszy, ma znacząco lepszy i większy ekran (który pod względem odwzorowania kolorów jest zbliżony do MacBooków Pro z Retiną, jeśli wierzyć testom, oczywiście) oraz nową klawiaturę, jakiej świat jeszcze nie widział. Bo Apple zaprojektowało do niej nowy, „motylkowy” mechanizm, aby obudowa mogła być jeszcze cieńsza. Aha – ma też jeden port typu USB-C. To otwarty standard, a to z kolei oznacza, że wkrótce pojawi się mnóstwo alternatyw dla 80-dolarowych przejściówek z Cupertino.

Nienawiść

Wiele osób nienawidzi tego komputera. Nienawidzi go, bo nie jest MacBookiem Air 13,3″ z ekranem Retina. To jednak inna kategoria sprzętu. Intel Core M o mocy porównywalnej do różnych roczników Airów, zależnie od tego, jakie zadanie wykonujemy, wydziela tak niewiele ciepła, że wiatraki są zbędne. Bateria składa się z warstw, które wypełniają każdą wolną szczelinę wokół „płyty głównej”. To po prostu nie jest oczekiwany przez wielu komputer, ale jest to zabawka, na którą osobiście czekałem wiele lat. Tak długo, że aż w tym czasie miałem dwa inne MacBooki.

Nowy MacBook z ekranem 12″ nie ma żadnych przydomków ani dodatków w nazwie. To po prostu MacBook. W szeregu niby zastępuje plastikowy model sprzed paru lat, ale cenowo to Air jest na spodzie oferty. Miniaturyzacja i nowe technologie kosztują i podobnie jak pierwsza generacja Aira w 2008 roku, tak i ten przez pierwszych kilka lat nie będzie tani. W ofercie są tylko dwa modele, w trzech kolorach i do obu można opcjonalnie zamówić szybszy procesor – Core M 1,1 GHz z 8 GB RAM i 256 GB SSD lub Core M 1,2 GHz z 8 GB RAM i 512 GB SSD. Szybszy CPU ma 1,3 GHz, ale każdy z nich ma Turbo Boost (od 2,4 do 2,9 GHz), więc nie jest tak źle, jak myślicie.

Klawiatura

Najnowszym elementem, najbardziej wyróżniającym MacBooka na tle innych modeli w ofercie, jest jego zupełnie inna klawiatura. Od paru lat niezależnie, jaki model Maca się miało, pisanie na ich klawiaturach było bardzo podobne. Od MacBooka Air po Maca Pro z Apple Wireless Keyboard. Identycznie rozmieszczone klawisze o podobnym skoku ułatwiały przesiadki. Teraz jest inaczej. Na tyle, że w pierwszym momencie miałem wrażenie, że zapomniałem, jak się pisze. Po trzydziestu minutach potrafiłem już jednak uzyskać 64 słowa na minutę przy 92% poprawności wklepywanych znaków, a po godzinie blisko 100 słów na minutę. Na TypeRacer, jeśli jesteście ciekawi. Podejrzewam, że po dwóch lub trzech dniach dobiłbym do 120 słów na minutę bez większych problemów. Pytanie pozostaje tylko jedno: jak w takich sytuacji będzie wyglądało życie osób, które korzystają z dwóch różnych klawiatur? Pamięć mięśniowa jest okrutna, a regularne przestawianie się między dwoma różnymi setupami zapewne nie byłoby proste. Chciałbym mieć takie problemy…

Zapomniałbym – klawiatura ma nowy układ strzałek. Ten mi się nie podoba i ilekroć do nich sięgam, to nie wiem, gdzie znajdują się moje palce – strzałki lewo/prawo są dla mnie zdecydowanie za duże. Prawdopodobnie z czasem można się do tego przyzwyczaić i chyba będzie trzeba, bo niewiele osób na to narzeka, a to oznacza, że Apple raczej nic w tej kwestii nie zmieni.

Na te słowa wróciłem do klawiatury „tradycyjnej”, czyli tej w moim MacBooku Pro z Retiną i o ile jego klawiaturę nadal lubię, to strzałki biją te w MacBooku pod każdym względem. Tam trudno jest wyczuć, który przycisk wciskamy. Przy starym układzie nie ma tych wątpliwości i nie jest konieczne patrzenie na palce.

May the Force be with you!

Nowy MacBook ma cienką klawiaturę, więc nie mogło się obejść bez nowego trackpada, który również wymagał odchudzenia. Zabrakło miejsca na element, który pozwalał mu się uginać, więc się nie ugina. Zamiast niego Apple zastosowało Force Touch – mały Taptic Engine pod trackpadem, który symuluje kliknięcie. Wrażenie jest tak niesamowicie realistyczne, że nadal nie wierzę, że on się nie ugina. Dopiero po wyłączeniu komputera staje się to ewidentne.

W praktyce, poza nowy gestem, trackpad jest taki jak stary – tam samo precyzyjny i tak samo genialnie się go używa. Jedynie zamiast gestów wykonywanych trzema palcami należy pamiętać, aby skorzystać z Force Touch – mocniejszego naciśnięcia, które również jest haptycznie potwierdzone. Wchodzi w krew od razu.

Genialny!

Ekran

Nowa Retina ma rozdzielczość 2304×1440 px, czyli obszar roboczy w trybie @2× wynosi 1152×720 px. To niewiele. Można jednak przestawić go na odpowiedniki 1024×620 px, 1280×800 px oraz 1440×900 px. Co ciekawe, to 1280×800 jest domyślnym ustawieniem i prawdopodobnie polecanym. Przy najwyższym można bardzo wygodnie pracować, ale GPU ewidentnie nie wyrabia się z generowaniem wszystkich klatek potrzebnych do płynnych animacji – szarpanie przy zmianie biurek w Mission Control jest nieznośne. Nie da się jednak ukryć, że LCD przy swoich 16:10 pozwala na większy obszar roboczy (szczególnie w pionie!) niż 11″ Air, na co zawsze narzekałem. A odwzorowanie kolorów wydaje się naprawdę znakomite – naturalne i soczyste barwy, ale nieprzechodzące do absurdalnych przejaskrawień.

Właśnie porównałem płynność animacji do swojego MacBooka Pro z Retiną, z podstawowym Core i5 2,6 GHz i 8 GB RAM – jest zdecydowanie płynniej przy 1440×900 px, ale nie jest tak idealnie jak na dużym komputerze z pełnoprawnym procesorem jak iMac czy Mac Pro.

Wydajność

To prawdopodobnie kluczowa kwestia, której wszyscy się boją. Śpieszę poinformować, że do pracy biurowej typu Office i Safari ten komputer oferuje więcej mocy niż potrzeba. Prawdopodobnie z obsługą zdjęć z iPhone’a w Photos dla OS X również nie będzie problemu – niestety nie mam jak tego sprawdzić. Pomimo tego czasami widać delikatne przycinki na animacjach, chociaż te zdarzają się rzadziej przy 1280×800 lub niższych rozdzielczościach.

Do ambitniejszych prac jak obróbka zdjęć, montaż wideo (profesjonalne zastosowania, nie domowe, do których MacBook się nada) czy nawet do programowania raczej sugerowałbym zainteresować się Airem z Core i7, a najlepiej MacBookiem Pro – ten ostatni przy kompilacji Tweetbota (według Paula Haddada) był dwukrotnie szybszy, pomimo że nie miał najwyższej specyfikacji. Ale nie uważam tego za problem – to nie jest komputer dla ambitnych zadań, to komputer do zwykłej biurowej lub kreatywnej pracy, która nie wymaga dużo mocy. Domowym użytkownikom, którzy chcieliby zmontować film z wakacji, w zupełności on wystarczy. Tak, będzie trzeba ciut dłużej poczekać na rendering, ale jeśli nie robicie tego codziennie i nie bierzecie za to pieniędzy, to czy w pozostałych 364 dniach w roku jest sens męczyć się z większym sprzętem?

Emocje

Zakochałem się w nowym MacBooku i to pomimo tego, że spędziłem z nim zaledwie dwie godziny. No i pomimo tego, że był złoty.

Space Gray poproszę!¹

Porównanie do MacBooka Pro 13″ z Retiną

Minęły dwadzieścia cztery godziny odkąd bawiłem się MacBookiem i moje emocje nie opadły. Za każdym razem jak podnoszę swojego półtorakilogramowego kolosa w postaci rBMP 13″, to mam wrażenie, że odpadnie mi ręka. Tak, koloryzuję. Ale dlatego, że tamten jest taki lekki… jak piórko… jak rzęsa porwana na wietrze… jak brud z gniazdka słuchawkowego w iPhonie, wygrzebany wykałaczką, bo słuchawki nie kontaktowały…

Emocje. To dla mnie bardzo ważna kwestia. Sprzęt to przedmiot bez duszy, przynajmniej dopóki nie wywołuje uczuć w człowieku. To przedmiot, który nie sprawia przyjemności z jego korzystania. To daewoo matiz przy aston martinie. To durna komedia przy „Liście Schindlera”. rMBP trochę ich wywołuje, ale mniej niż Air 11″. Wywołuje je Fuji X100T. Sony RX1R. Ale Nikon D700 już nie. Wywołuje je iPad, ale nie Nexus 9. To indywidualna kwestia oczywiście, ale to dla mnie jeden z ważniejszych aspektów decydujących o tym, czy coś kupię, czy nie.

Dlatego MacBook kiedyś będzie mój. Bo nadal przeżywam wczorajsze wrażenia.

Ten artykuł pochodzi z archiwalnego iMagazine 06/2015

Wojtek Pietrusiewicz

Wydawca, fotograf, podróżnik, podcaster – niekoniecznie w tej kolejności. Lubię espresso, mechaniczne zegarki, mechaniczne klawiatury i zwinne samochody.