Blade Runner 2049 to arcydzieło

Wojtek Pietrusiewicz

5

Dodane: 7 lat temu

Wczoraj byłem w kinie na Blade Runnerze 2049. Ociągałem się z nim, bo miałem złe przeczucia. Niepotrzebnie. Głupio. To arcydzieło, które należy zobaczyć. Oczywiście na IMAX-ie. Tylko na nim.

O ile jestem fanatykiem Star Wars, to nigdy nie rozumiałem kultu pierwszego Blade Runnera z 1982 roku. Był dobry, ale nigdy nie „żyłem” nim. Fakt, że ten film się nie postarzał – można go z powodzeniem oglądać dzisiaj i nie ma się wrażenia cofnięcia do lat, gdzie efekty specjalne wyglądały jak narysowane przez dzieci chodzące do pierwszej klasy podstawówki. Zresztą… jeśli nie widzieliście pierwszego Blade Runnera (lub go nie pamiętacie), to koniecznie polecam odświeżenie sobie tematu, w wersji Final Cut. Film osadzono w 2019 roku i jak można się domyślić, wydarzenia z tego nowego, co jest teraz w kinach, dzieją się 30 lat później, w 2049. Dlatego nazywa się Blade Runner… 2049. Logiczne? Dla jasności dodam, że to kontynuacja, więc warto znać wątki z oryginału.

Film trwa 163 minuty i po raz pierwszy w życiu zupełnie nie odczułem, że tyle czasu spędziłem przyklejony do fotela. Sam scenariusz może i nie jest najwyższych lotów – po ok. godzinie już podejrzewałem kolejne wydarzenia, a w połowie filmu, po serii flashbacków, potwierdziłem swoje przypuszczenia – ale zupełnie mi to nie przeszkadzało w odbiorze całości.

Również pierwszy raz w życiu byłem pod ogromnym wrażeniem monochromatyzmu, jaki zastosowano w nim. Nie kojarzę, abym w jakimkolwiek innym filmie widział tego typu zagrywkę, gdzie uczucia i klimat danej sceny są tak dobitnie odzwierciedlane w dominującym kolorze na ekranie. Posunięto się z tym tak daleko, że całkowicie mnie to pochłonęło, a kolory – biel, szarość, czerń czy pomarańcz – dodatkowo znakomicie dzieliły poszczególne wątki.

To jest prawdopodobnie jeden z najlepszych filmów, jaki w życiu widziałem. Całościowo. To, jak wpłynął on na moje zmysły podczas jego oglądania – nie wiedziałem kompletnie nic o nim wchodząc do kina – jest bezprecedensowe. Star Wars u mnie również wywołuje ogromne emocje, ale skrajnie różne od tych. Niestety, lepiej tego ubrać w słowa nie potrafię. To bogate uczucia, których nie potrafię przenieść na „papier”.

Muzyka i dźwięk osobno zasługują na pochwałę. To, czego się tutaj dokonało, było dla mnie całkowicie niezwykłe. Cisza wśród zagłuszającego hałasu… Wrzask podczas, gdy z głośników nie słychać było żadnej nuty… To trzeba przeżyć samemu.

Polecam, bardzo gorąco. Tylko w IMAX-ie.

Wojtek Pietrusiewicz

Wydawca, fotograf, podróżnik, podcaster – niekoniecznie w tej kolejności. Lubię espresso, mechaniczne zegarki, mechaniczne klawiatury i zwinne samochody.