Święta dla mnie już nie są takie same…

Wojtek Pietrusiewicz

5

Dodane: 8 lat temu

Przez całe swoje życie święta Bożego Narodzenia spędzałem w gronie rodzinnym, najczęściej w domu jednego z nas. Prawdopodobnie najczęściej było to u nas, ale bardzo miło również wspominam wyjazdy do moich cioć i wujków. Pamiętam też jeden wyjazd z przyjaciółmi rodziców, około 20 lat temu – pojechaliśmy do jakiegoś hotelu, którego lokalizacji zupełnie nie pamiętam. Nie były to w każdym razie góry, ale cała okolica była zaśnieżona po pas. Drugiej nocy, w pierwszy dzień świąt, jeśli mnie pamięć nie myli, mój i koleżanki tata postanowili udać się pieszo do najbliższego sklepu po coś mocniejszego. Niedługo później pozostali udali się na spacer, na którym znaleźliśmy ich w rowie, śmiejących się do rozpuku, prawdopodobnie z faktu, że nie mogli się z niego wydostać. Zdecydowanie nie potrzebowali większej ilości procentów… Pomimo że święta były bardzo udane, to pamiętam też, że po tym wyjeździe stwierdziłem, że najlepsze są jednak w domu – wynikało to prawdopodobnie ze świetnej kuchni mojej mamy i cioci. Nie ma to jak domowy barszcz z uszkami (obowiązkowo faszerowane grzybami), sałatka jarzynowa, borówka lub żurawina i pasztet czy szynka. Na początek…

Święta w naszej rodzinie były prawie zawsze spędzane w najbliższym gronie przynajmniej 10–12 osób, często więcej. To był okres dla mnie pozytywny i przemiły – praktycznie wzór rodzinnych uroczystości.

To wszystko niestety zmieniło się w 2015 roku, kiedy zmarli moi rodzice (w marcu i kwietniu). Te daty nie pokrywają się ze świętami Bożego Narodzenia, a pomimo tego spowodowały, że to dla mnie jeden z najsmutniejszych okresów w roku. Wszyscy z mojej rodziny (od strony moich rodziców oraz rodzina żony) są oczywiście wspaniali i bardzo się starają, aby niczego mi nie brakowało, ale nie potrafię nad tym smutkiem i pustką zapanować. Dopiero drugi raz spędzam grudzień bez rodziców i najchętniej przestałbym w ogóle obchodzić te święta. Chciałbym je po prostu traktować jak każdy inny dzień roku. Na pewno byłoby prościej. Realnie nie ma na to szans niestety, ale może w przyszłości coś wymyślę, aby lepiej to wszystko znosić.

Etapy bycia dorosłym

Smutek po śmierci rodziców, o którym starałem się nie pisać na łamach Weekly, cały czas gdzieś tam siedzi we mnie. Głęboko. Drzemie. Czasami się budzi ze snu i mnie rozprasza, szczególnie w okresie świątecznym. Mam na ten smutek jedną broń, o której nigdy wiele nie pisałem – moją najlepszą przyjaciółkę, która jest też moją żoną. Podchodzę do niej, przytulam i od razu jest lepiej. To, że poznałem tak cudowną i ciepłą osobę, jest największym i najszczęśliwszym przypadkiem w moim życiu, ważniejszym od wszystkiego innego. Jesteśmy zespołem i razem kroczymy przez tę grę, czasami zwaną życiem, wspierając siebie nawzajem.

❤️

Idę spać z ciężkim sercem, ale mam nadzieję, że Wasza Wigilia i najbliższe dni były takie, jakie je sobie wymarzyliście.

🎄

Wojtek Pietrusiewicz

Wydawca, fotograf, podróżnik, podcaster – niekoniecznie w tej kolejności. Lubię espresso, mechaniczne zegarki, mechaniczne klawiatury i zwinne samochody.