Za co kocham brytyjskie seriale
Topowych seriali jakoś unikam, House M.D. zobaczyłam dopiero w tym roku, nie widziałam House of Cards czy Gry o Tron, chociaż Breaking Bad nadrobiliśmy na tyle, by ostatni sezon oglądać na bieżąco.
W mojej prywatnej czołówce ciężko nie zauważyć jednej cechy, która łączy większość z nich. Są brytyjskie, najczęściej stworzone przez stację Channel 4, czasem przez BBC. Postaram się więc dzisiaj pokazać Wam, dlaczego właśnie one.
Krótkie sezony
Czasem to plus, czasem to minus. Gdy przywiążemy się do bohaterów, to chcielibyśmy oglądać ich jak najczęściej, to jasne. Trzeba jednak przyznać, że w mniej niż dziesięciu odcinkach na sezon zamknięta jest intensywna historia, którą amerykanie rozwlekliby na dwa tuziny.
Przykładowo, całe Misfits to tylko 35 odcinków w pięciu sezonach, IT Crowd to 25 w czterech, a Utopia składa się łącznie z dwunastu.
Są to jednak historie poprowadzone od początku do końca, rzadko kiedy urwane w połowie, choć zdarzają się bardziej otwarte ostatnie odcinki, które mogą kiedyś posłużyć za wyjście na kolejny sezon.
Bezpośredniość
Zaczynając od tytułu Scrotal (moszna) Recall, który Netflix przerobił na Lovesick przed wypuszczeniem szerzej w świat, kończąc na odważnych scenach, które niekoniecznie mają zabarwienie erotyczne.
Uwielbiam przekleństwa w ich wykonaniu, ale wiecie, coś ponad klasyczne fuck, którego wszędzie pełno.
Nieprzerysowani bohaterzy
W amerykańskich serialach wszyscy są piękni, serio. Ewentualnie ci źli są brzydcy, ale są to w większości ludzie atrakcyjni, wysportowani a nadwaga jest rzadkością. Utopia i Broadchurch chociażby. Uzębienie Arby’ego spowodowało pewnie nocne koszmary u wielu dentystów, a mało kto powie, że Olivia Coleman jest piękną kobietą.
Zdarzają się oczywiście śliczne dziewczyny z Antonią Thomas (Misfits i Scrotal Recall) na czele, jednak często jest to wymóg charakterystyki postaci. Bo jeśli nie jest, to zdecydowanie częściej stawiają oni na umiejętności aktorskie niż wygląd. To jest wspaniałe!
Specyficzny humor
Nie oglądałam Monty Pythona, nie wiem, jaki humor reprezentuje, ale kocham tę wersję z większości seriali. Wspaniałą ironię i cięte riposty. Ciężko mi cokolwiek pokazać, żeby specjalnie nie zaspoilerować.
Utopia
Seria rozpoczyna się sceną, w której dwóch gości wpada do sklepu z komiksami w poszukiwaniu jednego konkretnego egzemplarza. Zabijają wszystkich obecnych i wychodzą ze strzępem informacji.
Od muzyki można już w pierwszej chwili dostać ciarek. Ja dostałam.
Ujęcia są bardzo dobre, a większość scen morderstw to małe (niepokojące) perełki. Nic nie jest przesadzone; ani dźwięk wystrzału, ani postacie. Nikt nie jest idealny, nikt też nie jest do końca zły. A fabularnie? Nie znajdziecie nic podobnego.
Misfits
Mogliście o tym serialu już tu przeczytać. Dobrze dobrana muzyka i aktorzy, prawdziwość ich postaci, niebanalna fabuła i świetne wykorzystanie tilt-shiftu. A tak, i przepiękny akcent Kelly, czyli postaci widocznej poniżej.
the Mighty Boosh
Noel Fielding i Julian Barratt to komicy. Tego pierwszego mogliście widzieć w IT Crowd, gdzie wcielał się w wampirowatego Richmonda. To absolutnie absurdalna seria, pełna głupot i dziwnych żartów, niedorzecznych piosenek i ponarkotykowych schiz.
Zostaje jeszcze The Fades opowiadające o apokalipsie, Black Mirror ukazujące różne wersje przyszłości, Broadchurch, czyli serial o morderstwie w małej społeczności, przy okazji pokazujący różne oblicza pedofilii, Scrotal Recall, który prawie jest komedią, i IT Crowd, który widzieli chyba już wszyscy fani nerdowskich seriali.
I choć każda z tych serii jest inna, to fascynują mnie one podobnymi drobiazgami, poza dobrą historią.
