Zadomowianie w Irlandii

Angelika Borucka

4

Dodane: 8 lat temu

Przy szukaniu mieszkania priorytety są różne. U nas gdzieś na jednym z pierwszych miejsc, zaraz po dostępności większych sklepów i przystanków komunikacji miejskiej, były ostatnio place zabaw, skoro dzieci są już w takim wieku, że z przyjemnością robią z nich użytek.

Poprzednim razem do placu zabaw mieliśmy może pięćdziesiąt metrów – domowe Wi-Fi jeszcze łapało. Jednak przy przeglądaniu Irlandii na wierzch wyszła smutna prawda – tu placów zabaw jest niewiele. W Kilrush znaleźliśmy jeden, sporo oddalony od centrum, choć, jak się ostatnio okazało, w pieszym zasięgu naszego czterolatka. W Doonbeg czy Kilkee nie znaleźliśmy, a Google czy OpenStreetMap wcale nie przynoszą obiecujących wiadomości.

Dlaczego?! Pytam, rwąc włosy z głowy. Obracam głowę na podwórko sąsiada i w sumie już wiem.

Dzieci jest tu sporo, większość małżeństw ma ich co najmniej dwójkę, w niezbyt dużych odstępach wiekowych. Próbuję sobie teraz przypomnieć, czy wtedy, dawno temu jak byłam w Irlandii, poznałam jakiegokolwiek jedynaka i żaden nie przychodzi mi do głowy, chociaż dwóch osób rodzeństwa nigdy nie poznałam. W każdym razie. Ludzie mieszkają tu w domach, nie istnieją blokowiska, przynajmniej poza naprawdę sporymi miastami. Gdzie więc postawić taki plac zabaw? I po co, skoro podwórka są tak duże, że większość rodziców stawia dzieciom w ogródku huśtawki, trampolinę czy boisko do gry w piłkę nożną. Z jednej strony fajnie, z drugiej, „ej, przepraszam, ale gdzie tu się integrują dzieci?”. Szkoła się tu jednak zaczyna wcześniej niż w Polsce, więc może chodzi o pozyskiwanie znajomych już tam lub po prostu wśród sąsiadów, szczególnie na takich wioskach jak nasza.

Teraz bardzo cieszę się z tego, że sąsiedzi mają dzieci w zbliżonym wieku, ze szczególnym naciskiem na tego młodszego, dokładnie w wieku naszego Amona. Dogadują się nieźle, ale więcej na ten temat będę wiedzieć w przyszłym tygodniu, gdy wreszcie spędzą ze sobą trochę czasu.

Place zabaw

Jak już są, to szczęka opada. To nie są dwie drabinki i huśtawki, jak przyzwyczaiłam się widywać w Polsce, tylko spore i ładne przestrzenie przygotowane pod dzieci. W Warszawie pewnie takie macie, dla mnie to coś wyjątkowego.

Okrągłe huśtawki, czyli taki wielki talerz na czterech łańcuchach, w którym zmieści się kilkoro dzieci lub dwójka dorosłych. W Polsce też takie są, tylko tutaj, w Irlandii, to już chyba standard.

W Kilrush na placu zabaw jest stalowa linka rozpięta między dwoma pałąkami, do niej przymocowane gumowe siedzisko jak na wyciągu narciarskim. Przejażdżka na tym jest intensywna!

A najbardziej zdumiewające są widoki. Znam tylko dwa publiczne place zabaw w Irlandii, jeden tutaj, drugi w moim ukochanym Cushendall, oba znajdują się zaraz obok wody. Ogrodzone są na tyle, by nie martwić się o bawiące się pociechy, jednak pozwalające zachwycić się nie raz, nie dwa.

I jest tak czysto, wiecie?

O tym, jak wyglądają tu urodziny, wspominałam już kilka tygodni temu, w akapicie o sąsiadach.

Zadomowianie w Irlandii

Jak wygląda szkoła? Sama jeszcze za wiele nie wiem, bo mam na to rok, żeby psychicznie przygotować się na małego Amona w mundurku, wyprasowanej błękitnej koszuli i sweterku z tarczą szkoły naszytą na piersi.

Tym akcentem chyba kończę serię o Irlandii, bo naprawdę nie wiem, o czym mogłabym Wam jeszcze poopowiadać.

Życie tu nie różni się aż tak bardzo od tego w Polsce. Przepisy prawne nie są skomplikowane, a chociaż podatki troszkę wyższe, to dzięki kwocie wolnej od podatku trochę bardziej sprzyjają takim ludziom jak my. Do czytania na ten temat są jednak bardziej wiarygodne źródła, a ja nie mam zamiaru nikogo zanudzać przepisywaniem numerków czy informacji z oficjalnych stron.

Generalnie chcę, żebyście wiedzieli, że wcale nie uważam, że tu jest lepiej czy łatwiej. Jest ładniej, chociaż gdybym wyprowadziła się na Mazury czy w góry, nie miałabym prawa narzekać na to, co widzę za kuchennym oknem. Najważniejsze jest to, że jest po prostu dobrze, że ta cała emigracja to nie był jeden wielki płacz i zgrzytanie zębów, ale że poszło jakoś tak… po ludzku.

Angelika Borucka

Koduję, gram w gry i oglądam horrory. A do tego wszystkiego używam Windowsa.