I have no mouth and I must scream
Komputer PC klasy Pentium 75 stoi pod biurkiem. Na blacie biurka znajduje się monitor CRT 15”. Obok leży myszka z kulką, koło której stoi talerz z kanapką i kubek z herbatą. Przed monitorem siedzi nastolatka. Szczupła, nie za wysoka, włosy do ramion, ciemne, z blond pasemkami. Wielkimi oczami wpatruje się w ekran i nerwowo klika myszką. Właśnie utknęła na jednej z misji. Ale to nic. Cała noc przed nią. Najwyżej jutro w szkole znowu będzie niewyspana.
Jak się zapewne domyślacie, tą nastolatką byłam ja. Minęło kilkanaście lat, odkąd pierwszy raz zagrałam na komputerze w „I Have No Mouth, and I Must Scream” a ja znowu siedzę z kubkiem herbaty oraz kanapką i gram. Z tą tylko różnicą, że siedzę wygodnie na kanapie i w ręku mam iPhone’a 6S Plus zamiast myszki komputerowej. Tak, moja ulubiona gra z dawnych czasów wyszła niedawno na iOS i Androida.
„IHNMAIMS” nieraz spędzało mi sen z oczu. Wielokrotnie zarywałam noce, żeby tylko przejść dalej. Dlaczego w ogóle w nią grałam? Ponieważ od dziecka uwielbiam science-fiction i horrory, a ta gra była nowością, czymś innym niż wszystkie przygodówki typu Tomb Rider, czymś w takim klimacie, jaki lubię. Śmiało mogę stwierdzić, że jest to najbardziej przerażająca przygodówka, w jaką kiedykolwiek grałam, przebiła chyba nawet uwielbianą przeze mnie serię Silent Hill oraz obydwie części Phantasmagorii.
Gra rozgrywa się w mrocznej scenerii znanej z powieści Harlana Ellisona pod tym samym tytułem. Sterowanie postacią polega na dotykaniu odpowiedniego miejsca na ekranie i wyborze jednej z dostępnych komend. Jest ich osiem: Podejdź do (Walk to), Spójrz na (Look at), Weź (Take), Użyj (Use), Porozmawiaj z (Talk to), Połknij (Swallow), Daj (Give), Pchnij (Push).
AM (Allied Mastercomputer), zły superkomputer, który zyskał samoświadomość, zniszczył całą ludzkość. Pozostawił tylko pięcioro ludzi, których poddawał torturom przez 109 lat. To właśnie ich mamy do wyboru jako głównych bohaterów i razem z nimi eksplorujemy pięć przerażających lokalizacji powiązanych z ich wspomnieniami.
Gorrister budzi się na pokładzie zeppelina lecącego nad pustynią. Benny przenosi się do epoki kamienia łupanego. Ellen szuka AM w wielkiej żółtej piramidzie naszpikowanej elektroniką. Nimdok, starszy pan, który okazuje się byłym nazistowskim lekarzem, porusza się po swoich dawnych laboratoriach. Ted próbuje uratować swoją ukochaną w średniowiecznym zamku.
Gdy skończymy jeden wątek, możemy wybrać kolejną postać i tym samym przenieść się do następnego przerażającego świata. Gra ma cztery różne zakończenia, które pojawiają się w zależności od tego, jak przejdziemy finał. Również w poszczególnych epizodach stajemy przed wyborami, nie mamy narzuconej jednej drogi, sami możemy podjąć decyzję co zrobić dalej i tym samym – zmienić bieg wydarzeń.
Sama gra nie jest zaawansowana graficznie. Jest dokładną kopią starej wersji spod DOS-a. Jednak to nie grafika sprawia, że nie możemy oderwać się od ekranu. To fabuła ze swoim mrocznym klimatem oraz dylematy, którą drogę obrać, by przejść dalej, przyciągają nas, by dalej grać i grać.
★ Link do gry →
Ten artykuł pochodzi z archiwalnego iMagazine 02/2016
