NLEstation 2020 – proces przenosin, macOS i kilka benchmarków

Wojtek Pietrusiewicz

14

Dodane: 4 lata temu

Przez ostatnie dwa dni walczyłem o to, aby prawidłowo skonfigurować OpenCore na NLEstation 2020, aby móc na nim uruchomić moją instalację macOS. Okazało się to znacznie trudniejsze niż się spodziewałem…

Partnerzy technologiczni

macOS

Na wstępnie chciałbym gorąco podziękować iStigowi za to, że poświęcił w sumie prawdopodobnie z 10-12 godzin na pomoc w budowaniu tego komputera. Jak wiecie, iStig jest strasznie pedantyczny w kwestiach emulowania EFI i namówił mnie na konfigurację opartą o nowego OpenCore’a zamiast Clovera. To oznaczało, że całą konfigurację robiliśmy od zera, konkretnie pod ten komputer, a procedura rozpoczęła się przedwczoraj. Przygotowania rozpocząłem jeszcze w ciągu dnia, ale ok. 20:30 w środę zaczęliśmy współpracę telefoniczną – on przygotowywał wszelkie pliki i config, a ja to testowałem. Jak się można domyślić, zdalna praca w takiej sytuacji nie jest prosta.

It's alive! pic.twitter.com/KZ6rOSWTRj

— Wojtek Pietrusiewicz (@morid1n) January 23, 2020

Finalnie, ok. 01:30, udało mi się zbootować macOS 10.14.6 Mojave z mojego SSD z NLEstation 2014. Niestety, bardzo szybko okazało się, że kernel panic goni kernel panika, a winowajcą był SSD. Problem dotyczy konkretnie modelu 970 Evo Plus (Evo i Pro nie mają tego problemu) na starszych firmware’ach. Rozwiązanie było proste – pobrać firmware ze strony, załadować go na pendrive’a i uaktualnić SSD do najnowszego oprogramowania.

A Wam jak noc mija? #PL pic.twitter.com/ymKm4Q6xIB

— Wojtek Pietrusiewicz (@morid1n) January 23, 2020

Ponownie uruchomiłem komputer i rozpocząłem proces klonowania danych z 850 Evo 1 TB na 970 Evo Plus 1 TB (pełną specyfikację techniczną opublikowałem tutaj), po poprawieniu jeszcze paru innych rzeczy. Spać poszedłem o 04:30, a pobudkę miałem już o 07:00.

Samsung 970 Evo Plus nie zawodzi. #PL pic.twitter.com/uDt7WyIn7k

— Wojtek Pietrusiewicz (@morid1n) January 21, 2020

Proces klonowania zakończył się ok. 8:00 i pierwszą rzeczą, którą zrobiłem, był restart, aby zbootować komputer z nowego SSD, ponieważ byłem szalenie ciekawy, jak szybki będzie pod kontrolą Mojave. Niestety, wyświetlił się ekran, którego się nie spodziewałem…

Jeśli poszukacie sobie zwrotu Couldn't allocate runtime area lub error allocating pages at alloc type 2, to znajdziecie mnóstwo wyników, ale niewiele odpowiedzi. Rozwiązanie tego problemu zajęło nam 10 godzin… Niestety, okazuje się, że jest problem z alokacją przestrzeni w pamięci na potrzebne rzeczy i nie obejdzie się bez dodatkowego kexta, głównie przeznaczonego dla płyt opartych o Z390, ale nie tylko. Finalnie skończyło się na tym, że zamiast tworzyć własną konfigurację, skorzystaliśmy z tego poradnika (z sekcji Alternative EFI — N-D-K Fork of OpenCore), co jest złe. Od siebie dodałem jedynie nr seryjny komputera, SystemUUID i MLB do config.plist.

Na tej konfiguracji działam od 12 godzin i wszystko wydaje się być super stabilne, a całe oprogramowanie działa, jak należy. Jedynie Creative Cloud wysypał buga i wymagał reinstalacji, ale to jest akurat znany bug i dotyczy też Maców – jakiś problem z limitem loginów na dwa komputery, co może się psuć przy klonowaniu dysku.

Podsumowując więc, macOS zdaje się działać prawidłowo, w tym również iMessage, Continuity, Hand-off, AirDrop, iCloud i wszystko inne, co jest z tym powiązane.

To jednak nie koniec – jak iStig znajdzie wolną chwilę, to postara się przenieść niezbędne rzeczy z zastosowanej konfiguracji do tej, którą sam tworzył, aby była autorska, znana i bez niespodzianek. Ciąg dalszy w tym temacie zatem nastąpi…

Hardware

W międzyczasie zrobiłem jeszcze kilka zdjęć wnętrza komputera, który jest chyba najlepszym buildem, jaki w życiu zrobiłem. Wszystko, poza dwoma śledziami (od GPU i karty Wi-Fi/Bluetooth) oraz elementami GPU i radiatorów płyty głównej, jest matowo-czarne. Nawet śrubki. Udało mi się też schować zdecydowaną większość kabli i jedynie razi mnie szary przewód USB, idący od wspomnianej karty Wi-Fi/Bluetooth do płyty głównej. Powinienem go wymienić na czarny i od razu dopasować jego długość…

Całość wyszła zaskakująco dobrze i wspominałem, że będę chciał kilka wybranych elementów komputera pomalować airbrushem lub inną technologią – niestety będę musiał zrewidować plany, bo okazuje się, że koszty są znacznie (!) wyższe niż się spodziewałem i nie mam serca teraz całości rozbierać. W najbliższych tygodniach postaram się jednak oddać przednią siatkę, boczną metalową ściankę oraz być może szklaną ściankę do specjalisty.

Powyższe zdjęcie ilustruje, jak ogromna jest Noctua NH-D15, wyposażona w dwa 150 mm wiatraki. Chłodzi całość genialnie i niesamowicie cicho, nawet pod pełnym obciążeniem (znacznie ciszej niż mój Corsair H80i w NLEstation 2014), ale żeby wyjąć GPU, muszę stosować coś cienkiego i długiego, aby zwolnić blokadę karty na złączu PCIe – nie ma żadnych szans na włożenie tam dłoni.

Pod Noctuą znajduje się GPU (Sapphire Radeon RX 580 Nitro+ 8 GB dla precyzji), do którego musiałem poprowadzić jeden kabel zasilający. Z powyższego zdjęcia brakuje jeszcze karty Wi-Fi/Bluetooth, która trafiła do slotu PCIe obok widocznego miejsca na SSD NVMe (ten szary metalowy prostokąt), która ma krótki kabel do złącza USB obok cyfrowego wyświetlacza widocznego w dolnym prawym rogu płyty głównej.

Jak już wspominałem, chłodzenie zdaje się być więcej niż wystarczające, a komputer jest cichy nawet pod pełnym obciążeniem (CPU nie przekracza 70°C), więc chłodzenie powietrzem jednak było dobrą decyzją.

Benchmarki

Jak widzieliście powyżej, Samsung 970 Evo Plus, w CrystalDiskMark pod Windows, wyciągnął odczyt wynoszący 3544 MBps i zapis na poziomie 3331 MBps.

Pod macOS Mojave jest nieznacznie wolniej, a wyniki wynoszą odpowiednio 2985 MBps i 2974 MBps dla odczytu i zapisu. Nie martwi mnie to specjalnie, ale ta sytuacja powtarza się też w Geekbenchu 5…

Na obronę macOS mogę dodać, że moja instalacja Windows 10 jest młoda i czysta – jest na niej tylko kilka aplikacji i nie ma żadnych śmieci – a ta instalacja macOS żyje od czasu Mac OS X 10.5 Leopard. O ile sam macOS specjalnie nie zwalnia z tego powodu, co sprawdzałem kilkukrotnie w ciągu ostatnich lat, to muszę zaznaczyć, że mam mnóstwo aplikacji uruchomionych w tle, w tym iStat Menus, Adobe Creative Cloud, Pastebot, ExpressVPN, Amphetamine, SIP, 1Password, Hazel, Keyboard Maestro, Resilio Sync Pro i software Razer do sterowania myszką, co niewątpliwie odbiera procesorowi trochę mocy (były one aktywne podczas robienia benchmarka). Finalnie skok prędkościowy jest ogromny względem NLEstation 2014, czego syntetyczne benchmarki nie oddają aż tak bardzo.

Udało mi się dojść do miejsca, w którym używanie BruceX zaczyna tracić sens, bo czasy skróciły się z minut od kilkunastu sekund. Tak czy siak, jest szybko i w ciągu ostatnich 11 lat czas renderu skrócił się blisko 10-krotnie (w porównaniu do iMaca 27″ z Core i7).

Nowy NLEstation 2020 zapewnia w tym teście o 2,7x szybsze renderowanie, co jest ogromnym skokiem. Problem w tym, że do celów tego testu, output ustawiłem na 1000×500 px, bo nie miałem czasu na dłuższe rendery, ale jedno porównanie wykonałem w 4K (wynikowy render miał 3840×2160 px).

Zysk na długim i bardziej skomplikowanym renderze mnie zszokował, bo nowy komputer był aż o 6,85x szybszy!

Strach się bać co będzie, jak wymienię GPU na jakąś nowszą konstrukcję (w planach 5700 XT, jak już przesiądę się na Catalinę, czyli najwcześniej na wiosnę lub lato).

Dlaczego nie Mac?

Często otrzymuję pytanie, dlaczego nie zdecydowałem się na gotową konstrukcję od Apple, jak iMac 5K, iMac Pro, Mac Pro lub nawet Mac Mini. Odpowiedź jest złożona, ale problem Marco Armenta z ATP 361 idealnie pokazuje, dlaczego nie interesują mnie zamknięte konstrukcje, do których użytkownik nie ma dostępu – problem kurzu w naszym kraju jest duży i wiem jak często muszę sprzątać w mieszkaniu. Skutki tego kurzu też widziałem na matrycy oraz we wnętrzu mojego iMaca, co oznaczało serwis raz w roku. Obecnie wystarczy mi odkurzacz i parę wolnych minut. Naprawa jest też zdecydowanie prostsza, bo wszystkie części mogę nabyć w ciągu godziny w niemalże dowolnym sklepie komputerowym. Mac Mini jest najciekawszą propozycją z portfolio Apple dla moich potrzeb, ale ma za mało mocy, jest za głośny i nie ma GPU (eGPU to z kolei dodatkowe koszty i kable). No i Mac Pro… to jest szalony komputer, przeznaczony dla najbardziej wymagający profesjonalistów, kosztujący w konfiguracji pode mnie ok. 69 556,00 zł z akcesoriami i Pro Display XDR. Niestety, nie chcę tyle wydawać na komputer, który niewiele więcej wnosi dla moich potrzeb, niż NLEstation 2020, a który wręcz ogranicza mnie w paru kwestiach. Nie mówię, że jest zły, ale nie jest dla mnie.

Jestem zachwycony konstrukcją NLEstation 2020 i pomimo, że nie jest idealna, to zapewnia mi w końcu wydajność, na którą czekałem. Serce, czyli Intel i9-9900K spisuje się wzorowo i pracuje na tyle chłodno, że będę wkrótce eksperymentował z jego delikatnym podkręcaniem. Ostatnim krokiem będzie Radeon 5700 XT, gdy będę już pod kontrolą Cataliny.

Wojtek Pietrusiewicz

Wydawca, fotograf, podróżnik, podcaster – niekoniecznie w tej kolejności. Lubię espresso, mechaniczne zegarki, mechaniczne klawiatury i zwinne samochody.