Historia fontów używanych przez Apple

Wojtek Pietrusiewicz

6

Dodane: 8 lat temu

W siódmym wydaniu iMag Weekly pisałem o moich dwóch typograficznych miłościach – SF Mono i Operator Mono. Z tego ostatniego korzystam w aplikacji Ulysses do pisania takich artykułów jak ten, ale równie dobrze zadowolony byłbym z systemowej propozycji Apple. Pod wpisem wywiązała się krótka dyskusja na temat fontów, a jako że uczestniczyłem w niej emailowo, to nie zauważyłem screenshota. Zmotywowało mnie to w każdym razie do spisania krótkiej historii fontów w historii Apple.

Pierwsze logo Apple

Wszystko zaczęło się od ręcznie narysowanego logo firmy, na którym widać Isaaca Newtona siedzącego pod jabłonią, i napisu „Apple Computer Co.” na wstążce okalającej ramę tego obrazu. Ta ostatnia zawiera dodatkowo cytat Williama Wordswortha:

Newton… A Mind Forever Voyaging Through Strange Seas of Thought… Alone

Jako że logo było narysowane odręcznie, to nie zastosowano żadnego konkretnego fontu, chociaż uważa się, że litery przypominają Caslon, z drobnymi różnicami.

Motter Tektura

Zanim powstał pierwszy Macintosh, Apple wykorzystało font Motter Tektura, stworzony przez austriackiego projektanta Othmara Mottera dla Vorarlberger Graphik w 1975 roku. Zdecydowano się na wykorzystanie tego fontu w 1977 roku podczas pracy nad nowym logo z Regisem McKenną. Ugryziony fragment jabłka w logo został zaprojektowany tak, aby pasował do literki „a”. Na początku lat osiemdziesiątych zrezygnowano ze słowa „Computer” w logo, dodatkowo je upraszczając.

Apple Garamond

W 1984 roku został zaprezentowany Macintosh i wtedy firma z Cupertino zaadaptowała nowy font dla swoich celów. Zdecydowali się na zmodyfikowaną wersję ITC Garamond stworzoną w 1977 roku przez Toniego Stana i nazwali ją Apple Garamond. Zmiany polegały na zwężeniu fontu o 20% i dostosowaniu całości przez firmę Bitstream, aby dobrze wyglądała w nowej konfiguracji. Większość materiałów marketingowych firmy, włącznie ze sloganami reklamowymi „Think Different”, korzystała z Apple Garamond przez osiemnaście lat – prawie dwie dekady. Dotyczyło to również papierowych instrukcji i wszelkich etykiet na komputerach firmy.

Apple Garamond nigdy nie był oficjalnie dostępny dla publiczności, a jego najbliższym odpowiednikiem był ITC Garamond Narrow, bez wspomnianych zmian dokonanych przez Bitstream.

Helvetica Black

W 1984 roku zaczęto też wykorzystywać font Helvetica Black na pudełkach monitora dla Apple IIc, stojakach do niego i w Apple Modem 300. Font był diametralnie odmienny od Apple Garamond użytego na pudełkach samego IIc. Przez kolejne lata ta odmiana Helvetiki była używana również w nagłówkach w broszurach marketingowych – body było osadzone w Apple Garamond.

Gill Sans

Od 1992 roku Apple zaczęło wykorzystywać Gill Sans w materiałach marketingowych Newtona. Gill Sans Regular było wykorzystane do logo, nazwy modelu na obudowie komputera, na klawiaturze i w reklamach. Nie wykorzystano go natomiast jako font ekranowy.

Myriad

Od 2002 roku Apple zaczęło przesiadać się na nowy font – Adobe Myriad – zaprojektowany przez Roberta Slimbacha i Carol Twombly dla Adobe. Zmiany dokonywano stopniowo, przy okazji wypuszczania uaktualnionych wersji komputerów. Apple zleciło modyfikację Myriada firmie Galápagos Design Group, która wprowadziła delikatne zmiany w wagach i przestrzeni między znakami poszczególnych wariantów. Tym samym Myriad Apple różnił się od oficjalnego Myriad Pro, a w 2006 roku został zastąpiony przez Myriad Set, zawierający dodatkowe ligatury i inne zmiany. Od 2013 roku Apple coraz częściej wykorzystywało lżejsze wagi Myriada, z nagłówkami osadzonymi często w Myriad Pro Light, a czasami w jeszcze lżejszej, customowej odmianie.

Fonty systemowe

Przez ostatnie dekady, Apple korzystało z najprzeróżniejszych fontów systemowych, których zmiana również zależała od technologii używanej do ich wyświetlania.

• Apple IIc i IIe wspierały 40 lub 80 kolumn tekstu wraz z rozszerzonym zestawem znaków MouseText;
• W 1984 roku do Macintosha wprowadzono Chicago autorstwa Susan Kare. Ten font wykorzystano również w 2001 roku w pierwszym iPodzie;
• W 1986 zdecydowano się na bitmapowy font Shaston 8 dla Apple IIgs;
• Espy Sans wprowadzono do użytku w 1993 roku do GUI Newton OS obok fontu Apple Casual, który wyświetlał treści wprowadzane piórkiem. Ten ostatni trafił też do OS X, do funkcji Inkwell. Espy Sans użyto później w iPodzie mini;
• Mac OS 8, wprowadzony w 1997 roku, wykorzystywał Charcoal jako font systemowy, zamiast trudniejszego w odbiorze Chicago;
• Podium Sans był fontem używanym we wszystkich iPodach z kolorowymi ekranami przed 2007 rokiem, w którym zmieniono go na Myriad;
• Helvetica i Helvetica Neue były wykorzystywane jako font systemowy w iPhone OS, a potem iOS. Klasyczna Helvetica była stosowana w modelach ze zwykłymi ekranami, a od 2010 roku, gdy do iPhone’a 4 wprowadzono Retinę, firma przesiadła się na Helvetica Neue;
• Od 2001 do 2014 roku Apple wykorzystywało Lucida Grande jako swój systemowy font w OS X;
• W 2014 roku zmieniono font systemowy w OS X z Lucida Grande na Helvetica Neue;
• W 2015 roku, Apple zaprezentowało nowy font dla Apple Watcha (watchOS), iOS-a i OS X – San Francisco. Od tamtej pory kilkukrotnie zmieniano nazwy poszczególnych wersji – wersja na Apple Watcha obecnie nazywa się SF Compact, a dla iOS-a i OS X SF UI;
• W 2016 roku wraz z premierą iOS 10, watchOS 3 i macOS Sierra powinniśmy oficjalnie otrzymać kolejnego członka rodziny San Francisco: SF Mono.

Od siebie dodam tylko, że rodzinę San Francisco uważam za jedną z piękniejszych grup fontów, jaka powstała w ostatnich latach.

Wojtek Pietrusiewicz

Wydawca, fotograf, podróżnik, podcaster – niekoniecznie w tej kolejności. Lubię espresso, mechaniczne zegarki, mechaniczne klawiatury i zwinne samochody.