Nie lubię rozmawiać przez telefon

Wojtek Pietrusiewicz

12

Dodane: 8 lat temu

Gdy jeszcze byłem mały, moi rodzice mieli sztywne zasady co do godzin, w których wypada do kogoś dzwonić. Gdy telefon stojący obok kanapy w dużym pokoju, składający się z obrotowej tarczy służącej do wybierania numeru oraz słuchawki podłączonej na kablu do beżowego, mało atrakcyjnego pudełka, zaczynał wydawać z siebie dźwięki, których brzmienia dzisiaj zupełnie nie pamiętam, to patrzyli na zegarek. Jeśli było przed 9 rano lub po 22, to widziałem ich miny – wyrażały ewidentne niezadowolenie i niesmak, nawet jeśli po odebraniu okazywało się, że to coś ważnego.

To zachowanie przeniosło się na mnie, gdy już wyprowadziłem się z domu. Nie pamiętam, czy w swoim pierwszym mieszkaniu miałem stacjonarny telefon, ale na pewno miałem już komórkę. Podobnie reagowałem na znajomych dzwoniących w nietypowych godzinach i jedynymi wyjątkami było kilka najbliższych osób oraz rodzina. Oczywiście zaletą wszelkich Nokii, Motoroli i podobnych był fakt, że na ekranie od razu było widać, kto dzwoni. Nie wiem, czy przypadkiem w jednym z modeli nie miałem trybu nocnego, gdzie telefon wyłączał dźwięki na noc – możliwe, że w którejś Nokii, która obsługiwała profile. Słyszę w każdym razie dzwon, ale nie wiem, w którym kościele. To był też czas, kiedy moje pokolenie powoli przesiadało się na SMS-y zamiast rozmów głosowych. Wiadomość tekstowa w końcu nie wymagała tyle poświęcenia – wystarczyło ją napisać i wysłać, a odbiorca z czasem ją przecież przeczyta, kiedy będzie mógł. Nie trzeba było czekać na połączenie i zastanawiać się, dlaczego ktoś nie odbiera. Z tych czasów pamiętam jeszcze, że nigdy nie zdarzało mi się pytać, czy ktoś może rozmawiać lub nie – skoro odebrał, to może. Prawda?

Przez te ostatnie lata w zdecydowanej większości przesiadłem się na komunikację pisaną – gros znajomych dzisiaj korzysta z iMessage i przesyłanie zdjęć, filmów czy linków jest wyjątkowo wygodne. Dodatkowo wspomagam się SMS-ami i coraz rzadziej mailami, które wykorzystuję raczej służbowo. Średnio w ciągu miesiąca prowadzę jedną rozmowę dziennie, czasami dwie. Krótkie i zwięzłe, co mnie bardzo cieszy. Zauważyłem ostatnio, że po prostu nie lubię rozmawiać przez telefon – wymaga to 100% atencji z mojej strony i nie mogę w tym czasie robić nic innego ani odłożyć jej na później. Ta niechęć dodatkowo powoduje, że zamiast dzwonić do kogoś w ciemno, wolę wysłać SMS-a lub zapytać przez Twittera czy może rozmawiać. Dzwonię dopiero, jak otrzymam twierdzącą odpowiedź, chociaż są oczywiście wyjątki – sklepy, infolinie i tym podobne sytuacje.

Zacząłem się zastanawiać, jak to będzie wyglądało w przyszłości albo nawet jak to dzisiaj wygląda w pokoleniach, które dopiero zaczęły swoją przygodę ze smartfonem. SMS czy iMessage to prawdopodobnie dla nich przeżytek – podejrzewam, że preferują Snapchata, Telegrama czy WhatsApp. Częściowo ze względu na dostępność na różnych platformach i być może częściowo za zwiększoną anonimowość oraz wiadomości, które znikają po przeczytaniu. Po co zostawiać po sobie historię, którą ktoś może wykorzystać, szczególnie w burzliwych damsko-męskich układach w czasach młodości.

Najbardziej jednak interesuje mnie to, jak ja będę podchodził do tego tematu za kolejną dekadę.

Wojtek Pietrusiewicz

Wydawca, fotograf, podróżnik, podcaster – niekoniecznie w tej kolejności. Lubię espresso, mechaniczne zegarki, mechaniczne klawiatury i zwinne samochody.