Wielki Brexit

Kinga Ochendowska

21

Dodane: 8 lat temu

Dziś rano obudziliśmy się w nowej rzeczywistości. Nowa rzeczywistość nastała, gdy o 7 rano ogłoszono wyniki wczorajszego referendum odnośnie opuszczenia Unii Europejskiej przez Wielką Brytanię.

Nie wypowiadam się zwykle na tematy polityczne, bo polityka jest dla mnie otwartą księgą. Wiem o niej wszystko. Polityka polega na sztuce obiecywania, a konkretnie na przekonywaniu, że nikt ci nie da tyle, ile ja ci mogę obiecać. Nie jest to żadna nowość i za każdym razem zadziwia mnie fakt, że obywatele różnych krajów dają się robić politykom w balona. Dlaczego polityka to sztuka? Bo obiecywać trzeba umieć i robić to tak, żeby pod ręką mieć awaryjne wyjście, które pozwoli nam nie spełnić obietnicy a jednocześnie zachować twarz. Jeśli się tego nie potrafi, to konsekwencje bywają bolesne, o czym przekonał się dzisiaj David Cameron, który przehandlował referendum w zamian za zwycięstwo swojej partii w wyborach. I Wielka Brytania zadecydowała. Zadecydowała, bo to ich kraj i mogą sobie z nim zrobić, co chcą. No dobrze – zadecydowali mieszkańcy Anglii i Walii, bo Szkoci, Irlandczycy i Gibraltar zdecydowanie opowiedzieli się za pozostaniem w Unii. Jednak koniec końców, w powszechnym referendum, obywatele potwierdzili swoją wolę opuszczenia struktur europejskich.

W związku z tym, najczęstszym pytaniem, jakie dzisiaj słyszałam, było: „Czy nas stąd wyrzucą?”. Nas, bo mieszkam w Anglii od 10 lat i tu jest mój dom. Muszę się Wam przyznać, że miałam lepsze mniemanie o inteligencji swoich rodaków, którym najwyraźniej wydaje się, że na świecie sprawy załatwia się tak samo, jak w piaskownicy. Wydawało mi się, że istnieje jakiś poziom zrozumienia układów międzynarodowych, prawodawstwa i procesów. Skoro jednak myliłam się, to spróbuję prostym językiem wytłumaczyć, co się stało i jaki ma to wpływ na rzeczywistość.

Pierwszym mylnym założeniem jest to, że Wielka Brytania opuściła dziś rano Unię Europejską.

 „Słyszałaś?! Słyszałaś?! Wielka Brytania wyszła z Unii!”. Nie, nie słyszałam. Słyszałam, że w referendum, obywatele Wielkiej Brytanii zagłosowali za opuszczeniem Unii Europejskiej. To nie są tożsame pojęcia. Światem rządzi prawo, a unii gospodarczej nie opuszcza się zabierając swoje zabawki i idąc do innej piaskownicy. Po pierwsze, referendum jako takie nie ma mocy prawnej. Jest wyznacznikiem woli obywateli. Po drugie – opuszczanie Unii Europejskiej to proces, który jest regulowany stosownymi zapisami prawnymi. Dodajmy, że jest to proces długotrwały – minimum dwuletni – w czasie którego obywają się negocjacje warunków, na jakich kraj zgłaszający chęć opuszczenia struktur unijnych będzie mógł to zrobić.

Czy proces wychodzenia z Unii zaczął się dzisiaj?

Nie. Oficjalnie Wielka Brytania nie zgłosiła Unii Europejskiej zamiaru wyjścia ze struktur. Zamiar taki zgłasza się, powołując się na artykuł 50 konwencji europejskiej. Dopiero wtedy rozpoczyna się okres negocjacji pomiędzy krajem opuszczającym Unię a jej pozostałymi członkami. Pomimo zgłoszenia rezygnacji ze stanowiska, David Cameron będzie pełnił swoje obowiązki do końca października, czyli do czasu szczytu Partii Konserwatywnej, na którym zostanie wybrany jego następca. I dopiero ten następca, w stosownym czasie, powoła się na artykuł 50, uruchamiając tym samym machinę rozmów. Co oznacza stosowny czas? To, kiedy rozpocznie się proces, zależy w dużej mierze od sytuacji na rynkach gospodarczych. Po ogłoszeniu wyników szaleją zrozumiałe emocje – zarówno jeśli chodzi o samych obywateli Wielkiej Brytanii, którzy właśnie próbują zrozumieć, za czym tak naprawdę głosowali, jak i rynki giełdowe. Kurs funta spadł drastycznie, zarówno w stosunku do Euro jak i USD. Sytuacja powinna się unormować za kilka tygodni, Unormować, co nie koniecznie oznacza – poprawić. Przez najbliższych kilka lat, w fazie negocjacji, zmniejszy się trend inwestycyjny na rynku brytyjskim, ze względu na nieprzewidywalność ostatecznych ustaleń dotyczących warunków opuszczenia przez Wielką Brytanię Unii Europejskiej.

Dlaczego Brytyjczycy zdecydowali o opuszczeniu Unii Europejskiej?

Tu też nie ma żadnej tajemnicy. To wszystko sprawa kampanii politycznych i populistycznych, żądnych atencji mediów. W dzisiejszej rzeczywistości, kiedy chce się zagrać populistyczną kartą, zwala się winę za całe zło na świecie na emigrantów, uchodźców i innowierców. Takie kampanie kierowane są do mas, bo to z mas, które elektryzują krzykliwe nagłówki tabloidów, pochodzi najwięcej klików, reklam i co za tym idzie – pieniędzy, zarówno dla partii politycznych, jak i szmatławych mediów. Gdy coś idzie nie tak, masom trzeba sprzedać winnych. Docelowa grupa, cel takich akcji, nie posiada wiedzy, pozwalającej na wartościowanie i systematyzowanie informacji. Już w starożytnym Rzymie wiedzieli, że ludziom potrzeba igrzysk. No więc mamy igrzyska.

Z drugiej strony, historia jasno pokazuje, że zbyt długi okres względnego spokoju powoduje, że ludzie, kolokwialnie mówiąc, nie wiedzą, na czym im dupa jeździ. Nie muszą walczyć o przetrwanie, wszystko jest fajne, miłe i trochę nudne. Potrzebują akcji. Dali by komuś po pysku. W dzisiejszych czasach tak wprost prać po twarzy nie bardzo można, więc chociaż politycznie. Przynajmniej mają świadomość, że wykonali jakąś czynność, wykazali się realną aktywnością. Przez to właśnie nie żyjemy w Utopii.

Co się teraz stanie?

Nie wiem jak reszta, ale ja sobie pojadę na wakacje. A poważnie – nic się nie stanie. Jak wspomniałam wcześniej, będzie kryzys na rynku, podskoczą ceny, płacz będzie. Spadnie wartość domów, import towarów będzie kulał, najwięcej stracą mali przedsiębiorcy. Ale przez kilka najbliższych lat Wielka Brytania pozostanie członkiem Unii Europejskiej, będzie musiała stosować się do praw unijnych tak samo jak dotychczas, z tą różnicą, że z chwilą rozpoczęcia procesu przestanie mieć prawo do wypowiadania się w kwestiach wspólnoty. Zamienił stryjek, siekierkę na kijek. Dodatkowo, nie poczyni specjalnych oszczędności, bo Bank Anglii zapowiada wpompowanie w rynki 250bn, w celu unormowania sytuacji, zapobiegania wahaniom i stagnacji brytyjskiej ekonomii. A banki nie mają własnych pieniędzy, podobnie jak państwo ich nie posiada. Mają tylko pieniądze obywateli i klientów. Prosty rachunek – za tą imprezę zapłacą Brytyjczycy.

Co z migrantami z Unii Europejskiej?

Nic. Do czasu zakończenia procesu wyjścia nic się nie zmienia. Po tym okresie, za kilka lat, wszystko będzie zależało od tego, jakie warunki wynegocjuje Wielka Brytania. Jeśli będzie chciała chronić swoich obywateli, mieszkających i pracujących za granicą (a będzie), jeśli będzie chciała zachować preferencyjny dostęp do rynku europejskiego (a będzie), to takie same warunki będzie musiała zaoferować obywatelom państw członkowskich. Czyli, z dużym prawdopodobieństwem – niewiele się zmieni dla szarego migranta. Nadal będzie mógł spokojnie żyć i pracować w Wielkiej Brytanii, z ograniczonym dostępem do systemu socjalnego i sławnych wyłudzanych benefitów. Najwyżej będzie musiał stanąć w kolejce po to, żeby wbić stałą wizę do paszportu.

Najmniej powodów do obaw mają migranci z długim stażem. Jeśli spełniają wymogi uzyskania stałej rezydentury dla imigrantów spoza Unii Europejskiej, będą po prostu musieli zapłacić za stosowny dokument. Umowy międzynarodowe to nie piaskownica. Jakie konkretnie warunki wynegocjują kraje członkowskie – o tym przekonamy się za parę lat.

Za stres rodzin pozostających w Polsce, za zamieszanie, za panikę, możemy podziękować mediom, którym zależy wyłącznie na kasie. Na owych słynnych kliknięciach w lead. Tym mediom, które żerują na ludzkiej niewiedzy, strachu i niepewności.

Zarówno tym brytyjskim, jak i polskim, rumuńskim, węgierskim, czeskim – wszystkim, które straszą obywateli swoich krajów przebywających w Wielkiej Brytanii. Zapewniam, że słońce wstało tak samo jak codziennie, a sąsiedzi jak zwykle mówią nam „Dzień dobry”. Przyjedziemy do domu na wakacje. Pojedziemy na urlop. Nikt nie odmówi nam prawa wjazdu.

Więc możecie spokojnie odetchnąć i przestać pytać, czy nas stąd wyrzucą.
Nie wyrzucą.

Wiecie co, tabloidy? Kij Wam w oko.

Kinga Ochendowska

NAMAS'CRAY  The crazy in me recognizes and honors the crazy in you. Jestem sztuczną inteligencją i makowym dinozaurem. Używałam sprzętu Apple zanim to stało się modne. Nie ufam ludziom, którzy nie lubią psów. Za to wierzę psom, które nie lubią ludzi.