Przyznam się, że nasza obecna sytuacja nie pomaga mi w wymyślaniu tematów do kolejnych tekstów, jednak ostatnio coś mnie natchnęło i pomyślałem, czy nie byłoby dobrze podzielić się po prostu swoimi doświadczeniami? W ten sposób powstał pomysł na ten tekst, w którym opowiem Wam o kilku przekonaniach, które miałem lub z którymi miałem styczność, a które nie do końca okazały się prawdziwe. W końcu słuchanie muzyki wśród jej audiofilskich fanów obrosło milionem mitów.

Od dłuższego czasu zastanawiałem się, czy ja znam piosenki, które są po prostu pozytywne. Gdy o tym myślę, to naprawdę nie przychodzi mi praktycznie żadna piosenka do głowy, no może poza „Can’t Stop The Feeling!” autorstwa Justina Timberlake’a. Zacząłem się zastanawiać, dlaczego taka pozytywna muzyka nie istnieje, dlaczego zawsze jak chcę posłuchać czegoś i zaczynam włączać mózg w celu zrozumienia warstwy lirycznej utworu, dociera do mnie, że po raz kolejny słucham czegoś,...

Tak wyglądało moje całe dzieciństwo. Słuchałem muzyki, grałem muzykę i zawsze słyszałem, jak z drugiego pokoju dobiegało głośne: „Weź to, już ścisz!” – wtedy, będąc nastolatkiem, myślałem, że moi rodzice to starcy, którzy nie rozumieją, nie wiedzą i są po prostu zgredami, którzy nie chcą dać mi żyć. Teraz dochodzę do wniosku, że chyba mieli trochę racji. Nieświadomie, ale jednak trochę racji w tym było.

Wszyscy kochają muzykę, wszyscy kochają jej słuchać. Muzyka stała się dostępna bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, wystarczy założyć konto na Apple Music lub Spotify i można mieć dostęp do milionów piosenek na żądanie. W końcu nie trzeba kupować płyt i męczyć się z odtwarzaczami, wzmacniaczami etc. Istnieje jednak w tym samym momencie pewna grupa (do której niestety należę), która szuka czegoś więcej. Mam wrażenie, że to dotyczy ludzi, w których głowach zostało...